مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، شاعر و عارف بزرگ ایرانی، در اشعار خود به زیبایی از باران به‌عنوان نمادی از عشق و رحمت الهی یاد کرده است. در ادامه، چند بیت از اشعار او که به باران اشاره دارند، آورده شده است:
غزل شمارهٔ ۴۴۱:
بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
ای آفتاب حُسن برون آ دمی ز ابر
کآن چهرهٔ مُشَعشَعِ تابانم آرزوست
در این ابیات، مولانا با اشاره به آفتاب حُسن که از پشت ابر بیرون می‌آید، به‌طور غیرمستقیم به باران و ابر اشاره می‌کند.
برای مطالعه بیشتر، به شعر فردوسی در مورد مورچه سری سر بزنید.
توصیه می‌شود به مطالعه مقاله شعر فردوسی درباره مهربانی ادامه دهید.
برای گسترش دانش خود، به مقاله شعر آخر شاهنامه فردوسی سر بزنید.
برای درک عمیق‌تر این موضوع، مطلب غزل شماره 1 از غزلیات سعدی (اول دفتر به نام ایزد دانا) را بخوانید.
مقاله شعر درباره علم از مولانا منبع بسیار خوبی برای یادگیری بیشتر است.
غزل شمارهٔ ۵۳۳:
باران در ۱۰ سال قبل، شنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۳، ساعت ۱۹: …
عرفان مولانا و حلاج از مسیر دین و شریعت بوده و عرفای حقیقی هرگز از دین و شریعت عبور نکردند.
در این غزل، مولانا به باران اشاره می‌کند و آن را به‌عنوان نمادی از رحمت الهی و پاکی می‌داند.
غزل شمارهٔ ۲۰۳۹:
رو سر بِنِه به بالین، تنها مرا رها کن
تَرک من خراب شب‌گرد مبتلا کن
ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن
در این غزل، مولانا به موج سودا اشاره می‌کند که می‌تواند تداعی‌کننده باران و تلاطم دریا باشد.
غزل شمارهٔ ۱۳:
ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما
کای گل گریز اندر شکر چون گشتی از گلشن جدا
ای گل ز اصل شکری تو با شکر لایق‌تری
شکر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرین‌تر وفا
در این غزل، مولانا با اشاره به باد بی‌آرام و گل، به‌طور غیرمستقیم به باران و طبیعت اشاره می‌کند.
این اشعار نشان‌دهنده نگاه عمیق مولانا به طبیعت و استفاده از عناصر آن برای بیان مفاهیم عرفانی و عاشقانه است.
این موضوع را بهتر بشناسید با مطالعه شعر فردوسی در مورد آزادی.
مقاله شعر شب از فروغ فرخزاد حاوی اطلاعات جامعی است.
برای اطلاعات بیشتر، به مقاله شعر عشق یک طرفه مولانا مراجعه کنید.
