معنی ابیات
مولانا در ابیات دفتر سوم مثنوی معنوی به این موضوع اشاره دارد که عشق یک رابطه دوسویه است. او توضیح می‌دهد که عشق زمانی به حقیقت می‌پیوندد که هر دو طرف، یعنی عاشق و معشوق، به یکدیگر جذب شوند. در این ابیات، مولانا تأکید می‌کند که اگر معشوق هیچ گونه کششی نداشته باشد، عاشق نیز نمی‌تواند به او جذب شود. این دیدگاه نشان‌دهنده این است که عشق واقعی نیازمند تمایل و جذب متقابل است.
تفسیر و تحلیل کلی شعر
مولانا در اشعار خود بر اهمیت عشق دوطرفه تأکید دارد و این مفهوم را به‌عنوان یکی از اصول اصلی عشق واقعی معرفی می‌کند. او معتقد است که عشق واقعی زمانی به اوج خود می‌رسد که هر دو طرف آمادگی و تمایل برای ارتباط و جذب یکدیگر را داشته باشند. این دیدگاه مولانا نشان می‌دهد که عشق یک‌طرفه نمی‌تواند به همان اندازه ارزشمند یا واقعی باشد، زیرا فاقد تعامل و ارتباط متقابل است. مولانا در آثار خود عشق را به‌عنوان یک پدیده پیچیده و عمیق می‌بیند که فراتر از ظواهر و تمایلات سطحی است و نیازمند شناخت و درک عمیق‌تر از سوی هر دو طرف است.
